Każdy człowiek chciałby być w pełni zdolny do pracy. Każdy chce przecież działać w swoim zawodzie i czerpać z tego wszelakie korzyści – w głównej mierze te finansowe. Czasem jednak w życiu dzieje się tak, że ta zdolność do pracy zostaje utracona. W wyniku poważniejszego zachorowania i nabawienia się wyjątkowo okrutnych problemów zdrowotnych człowiek może nie być już w stanie normalnie funkcjonować (bez pomocy osób drugich), a co dopiero pracować w swoim zawodzie. To właśnie w takim momencie przyznawane jest mu prawo do pobierania renty. To rodzaj świadczenia, które uzyskują osoby, jakie albo nie posiadają kompletnie żadnej zdolności do pracy, albo w ich przypadku jest ona ograniczona. Ludzie ci najczęściej cierpią na choroby, których nie da się w stu procentach wyleczyć, dlatego też nawet specjalistyczne rehabilitacje i długie okresy rekonwalescencji nie pomagają im w jakimś wyjątkowym stopniu. A jaka ilość pieniędzy przyznawana jest osobom, które utraciły całościowo lub częściowo swoją pierwotną zdolność do pracy? Jak wygląda najniższa renta i czy w ogóle da się za nią przeżyć? Kto jest odpowiedzialny za przyznawanie takich świadczeń z tytułu choroby? No i co może zrobić osoba schorowana, która chce postarać się o taką rentę?
Oczywiście istnieją jasne warunki co do tego, kto może skorzystać z renty chorobowej. Polskie prawo, a dokładniej zapisane w nim ustawy, mówią o tym, że ten typ świadczenia przyznawany jest ludziom niemającym zdolności do wykonywania pracy lub tym, które mają ją ograniczoną – oczywiście wyłącznie z powodów zdrowotnych. Najczęściej po rentę sięgają ludzie, którzy całkowicie utracili zdolność do normalnej pracy, jednakże tych, którzy dalej pracują (ale w niepełnym wymiarze godzin) też nie brakuje. Zazwyczaj zaliczani są oni do grupy rencistów tylko dlatego, że przez swoje problemy zdrowotne utracili zdolność do wykonywania zdobytego już zawodu. Muszą więc albo się przebranżowić albo szukać dla siebie pracy bez wykształcenia – która zawsze będzie gorzej płatna. Oczywiście nie brak też w Polsce takich osób, które całkowicie utraciły swoją zdolność do wykonywania pracy, dlatego też nie są w stanie samodzielnie na siebie zarabiać. Muszą pobierać pieniądze od państwa, aby jakoś przeżyć i zapewnić sobie dobry byt, a także móc zająć się leczeniem swoich chorób. Nie zawsze bowiem rodzina przychodzi w takich momentach z pomocą. Czasem człowiek zdany jest tylko i wyłącznie na siebie, a wtedy musi ganiać po tych wszystkich urzędach i robić wszystko, by tylko uzyskać chociażby tą najniższą i najgorszą rentę.
Zarówno najwyższa, jak i ta najniższa renta przyznawana jest ludziom w Polsce przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. To do tego zakładu należy się zatem zgłosić, aby zdobyć dla siebie te comiesięczne pieniądze. Chory przed ich otrzymaniem musi jeszcze zaprezentować komisji stan swojego zdrowia i uzyskać potwierdzenie od odpowiednich lekarzy – np. lekarzy orzeczników bądź tych pracujących dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Aby móc ubiegać się o tą chociażby najniższą rentę, do utraty zdolności do wykonywania pracy musi dojść albo jeszcze podczas zatrudnienia, albo np. w trakcie L4 bądź urlopu wychowawczego czy tego na żądanie. Istnieje też możliwość, by z renty skorzystać nieco później – już po rezygnacji z pracy. Potencjalny rencista ma na to osiemnaście miesięcy. Jeżeli przez ten czas nie załatwi wszystkich formalności i nie zacznie ubiegać się o świadczenia przyznawane z tytułu choroby, nie wolno mu będzie później tego zrobić. A wtedy rzeczywiście stanie się już zdany sam na siebie.
W przypadku ubiegania się o renty urzędnicy i osoby pracujące w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych sprawdzają również, przez jak długi czas dana osoba opłacała składki na ubezpieczenia zdrowotne i społeczne. W przypadku młodocianych, którzy nie ukończyli jeszcze dwudziestego roku życia, ten okres musi wynosić przynajmniej dwanaście miesięcy. Dwa lata opłat to wymóg dla osób w wieku od dwudziestu do dwudziestu dwóch lat, a trzy dla tych, które nie ukończyły jeszcze dwudziestego piątego roku życia. Im człowiek jest starszy, tym większe wymogi są na niego nakładane. Istnieje jednak jeden jedyny wyjątek od tej reguły. Jeżeli bowiem potencjalny rencista totalnie utracił swoją zdolność do pracy i nie jest w stanie nigdzie uzyskać zatrudnienia, okres ubezpieczenia przestaje się liczyć, a znaczenie zaczyna mieć sam staż składkowy. Najlepiej więc po prostu udać się samodzielnie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i już w nim wszystko sobie wyjaśnić z urzędnikiem.
A na jakie pieniądze mogą liczyć te osoby, którym udało się już uzyskać te comiesięczne składki z tytułu choroby? Oczywiście wysokość renty jest zmienna. Każdego roku obowiązują zatem inne normy i trzeba po prostu na bieżąco je sprawdzać. Jeszcze rok temu podstawowa kwota renty wynosiła niecałe cztery tysiące złotych brutto, ale w tym roku może być już inaczej i najprawdopodobniej ulegnie ona podwyższeniu. To oczywiście dobry znak dla wszystkich, którzy takie renty pobierają.
